Ciekawostki
[Druid]
[Amazonka] [Paladyn] [Nekromancja]
[Barbarzyńca] [Baal]
[Ghul] [Zombi] [Demon]
[Szaman]
ruid (łc. druides ‘druidowie’ z celt. drúis lub gr. drýs ‘dąb’
z indoeur. lub indoerop. dru-vid-es ‘najmądrzejsi’) mit. celt.
kapłan celtycki, członek stowarzyszenia kapłańskiego, którego członkowie
zajmowali się sprawami kapłańskimi, nauczaniem, lecznictwem, sądownictwem,
wróżeniem, poezją itp.; d. zwolnieni byli ze wszystkich płatności
na rzecz społeczności, godnością byli równi królom; ich nauka trwała
ok. 20 lat, a wiedza była przekazywana tylko ustnie; uznawano, że
posiadają magiczną i cudotwórczą moc.
mazonki 1. wojownicze plemię kobiet (w Scytii, Tracji lub na Kaukazie);
pokonane przez Ateńczyków pod wodzą Tezeusza; odejmowały sobie prawą
pierś, aby nie przeszkadzała w strzelaniu z łuku.
aladyn (ang., fr. paladin z wł. paladino z łc. palatinus ‘pałacowy,
cesarski’ od łc. Palatium Palatyn) hist. znakomity wierny rycerz
towarzyszący swojemu władcy; pierwotnie jeden z rycerzy króla
Artura lub Karola Wielkiego.
ekromancja pierwotne praktyki magiczne, później spirytualistyczne, które polegały
na przywoływaniu duchów osób nieżyjących w celu poznania
przyszłości.
arbarzyńca (łc. barbarus ‘cudzoziemiec’ z gr. bárbaros) 1. człowiek
dziki, niecywilizowany. 2. starożytnej w Grecji – każdy
cudzoziemiec, w Rzymie – ten, kto nie był Rzymianinem lub
Grekiem.
aal, Ba'al (z hebrajskiego - pan, władca), początkowo na Bliskim
Wschodzie określenie wszelkich bóstw opiekuńczych mających siedzibę
na górach i skałach oraz w gajach, drzewach, źródłach
itp., darzących swych czcicieli obfitością plonów i licznymi
trzodami, strzegących ich też przed nieszczęściem. Później bóg
deszczu, urodzaju, płodności, a także nieba i wojny - syn
Dagona, przeciwnik boga suszy i śmierci, Mota; jako jego
towarzyszkę wymienia się Aszerę. Uznawany za bóstwo opiekuńcze
miasta Tyr (Baal Melkart). Kult Baala był rozpowszechniony wśród
zachodnich Semitów od północnego Libanu po Egipt (w Babilonii
odpowiadał mu Bel). Po zdobyciu Kanaanu przez Izraelitów stanowił główne
niebezpieczeństwo dla jahwizmu. Oficjalnie popierali go niektórzy królowie
judzcy i izraelscy, m.in. Achab,
który pod wpływem swej żony Izebel wzniósł świątynię Baala w Sychem.
Proroków B. zwalczał Eliasz,
działalności zakazał im Jehu.
hul, ghula, zły demon arabski, występujący jako zwierzę, straszliwy potwór
lub wiedźma. Mieszka na cmentarzach i innych miejscach odludnych.
ombi zombie (afr.) w wierzeniach niektórych ludów afrykańskich – osoba
zmarła, którą magia może przywrócić do życia.
emon (z greckiego daimon - duch, bóstwo, los), istota nadprzyrodzona, zajmująca
miejsce pośrednie między bóstwem a człowiekiem, niekiedy o cechach
na wpół boskich, na wpół ludzkich. Wiara w demony, występujące
pod różnymi nazwami, stanowi element licznych religii i folkloru
wielu części świata. Rzadko postrzegane są jako sprzyjające człowiekowi
(tzw. demony opiekuńcze), najczęściej - jako istoty wrogie,
sprowadzające choroby, obłęd, śmierć oraz różnego rodzaju nieszczęścia,
w tym klęski żywiołowe, dążące też do zakłócenia relacji
ludzi z Bogiem czy bóstwami.Zamieszkują
miejsca szczególne: góry, ostoje leśne, pustynie, bagna, rozstaje dróg,
groty, podziemia itp. Działają po zmroku, zwłaszcza o północy,
ale i w dzień, np. w południe. Przed ich działaniem
chronić mogą m.in. amulety, praktyki magiczne, zaklęcia, specjalne
ofiary przebłagalne. W tekście hebrajskiej Starego
Testamentu brak ścisłego odpowiednika określenia
demonów (jakkolwiek mowa tam o istotach czyniących zło). Pojawia
się ono natomiast w Septuagincie i w literaturze międzytestamentalnej,
głównie w apokaliptyce, gdzie następuje pełne utożsamienie
demona z duchem zła, czyli szatanem,
diabłem. Takie rozumienie demonów przejmuje następnie Nowy
Testament i chrześcijaństwo,
które głosi, że ostateczne zwycięstwo nad demonem nastąpi wraz z paruzją
i końcem czasu. Demonami od strony teologicznej zajmuje się
demonologia.
zaman (tunguskie z języka pali samana z sanskr. sramana ‘mnich
buddyjski, asceta’) religiozn. wśród niektórych ludów Azji, u Indian,
Eskimosów osoba, której przypisywana jest nadprzyrodzona moc wpływania
na rzeczywistość; czarownik, znachor, który pośredniczy także między
światem ludzi i duchów.
|