Cheat – Z języka angielskiego - oszust, oszustwo, oszukiwać za słownikiem języka angielskiego DICT
Każdy z nas, grający w Diablo, albo jakąkolwiek inną grę komputerową ma możliwość korzystania z cheatów. Dają nam one nieśmiertelność, możliwość błyskawicznego przejścia gry, odkrywają całą mapę, niewidzialność, przechodzenie przez ściany lub dają epickie przedmioty. W tym artykule postanowiłem napisać, skąd się one wzięły, czemu ja ich nie używam i czemu gardzę ludźmi, którzy ich używają, nie próbując nawet grać bez nich.
Żeby zastanowić się nad tym problemem, cofnę się do czasów, gdy określenie "gry komputerowe" odnosiło się do gier arcade'owo-zręcznościowych z identycznym HUDem, na którym widoczne były: ilość żyć, poziom, punkty i dodatkowe bonusy, jakie zdobyliśmy, biegając naszym avatarem po niezmieniającym się ekranie. Gry, takie, jak Pacman, Digdug, Lode Runner, czy też Space Invaders miały wspólne właśnie to, ile się natrzepie punktów i dokąd się dojdzie. Nie istniały wtedy takie bajery, jak Printscreen, więc żeby pokazać komuś, jacy to jesteśmy mocni, trzeba było zaprosić kumpla do siebie i pokazać, jak wymiatamy. Cheaty wtedy nie istniały jako takie, bo ich obecność była zbędna dla twórców gry, a save'y nie istniały. Cheatowanie rozwinęło się dopiero, gdy gry zaczęły zapisywać stan rozgrywki - pojawiały się wtedy tzw. savegame'y, które za pomocą programów edytujących szyfrowanie hexadecymenalne mogły łatwo nam modyfikować niektóre statystyki - początkowo było to ilość żyć, albo punktów, później - razem z rozwojem gier rpg - także siła postaci, zręczność, albo ilość punktów życia. W rpgach typu Ishar, Dungeon Master czy tez Might and Magic mogliśmy mieć postać z 65535 życia, która jednym ciosem powalała głównego bossa. Gracze do tego stopnia się przyzwyczajali do tych procedur, że umykała im w czasie gry cała otoczka fabularna - parli od razu do przodu i śmiali się z "lamerów", którzy savegame'ow nie używali - bo nie chcieli, albo po prostu nie potrafili tego zrobić.
Cheaty zaś bezpośrednio przez twórców wprowadzane do pozostałych gier (gry RPG byly wolne od tego rodzaju cheatów i dalej są) przeszły już do historii - który gracz nie kojarzy pojęć takich jak IDKFA, god, noclip, czy tez dncornholio? Używać - używano, ale w trybie gracza pojedyńczego, bo razem z rozwojem Multiplayer, twórcy gier zdali sobie sprawę, jakie niebezpieczeństwo stoi z bezproblemowym ułatwianiem sobie rozgrywki – przeciwników sterowanych przez komputer nie obchodzi, czy po raz setny przegrywają w bezsensownej rozgrywce, graczy – wręcz przeciwnie. W grach takich, jak Quake 3 Arena była możliwość włączenia cheatów tylko na serwerze specjalnie do tego celu stworzonym, na pozostałych serwerach ułatwić rozgrywkę można było jedynie wyłączając efekty specjalne, tekstury lub kolorując przeciwnika na jaskrawo-zielono. Był to jednak element rozgrywki, który wykorzystywali wszyscy gracze Promode'a. Pojawiały się jednakże programy typu AutoAim, które automatycznie centrowały celownik na przeciwnikach, które drastycznie poprawiały cheaterom szanse w rozgrywce z lepszymi, uczciwymi przeciwnikami. W grach RTS cheatowanie było możliwe tylko na mapach specjalnie do tego stworzonych. Kazdy gracz miał na swoim komputerze daną mapę z podanymi statystykami jednostek, albo ilościa zasobów. Żeby wszyscy gracze mogli zagrać na danej mapie, musiałby mieć możliwość wglądu w zasady, na jakich ta gra by się odbywała. Przekręty typu odsłonienie mapy jednak odchodziły za pomocą programów odpalanych poza samą grą, które "udawaly" dla gry proces odsłonięcia całej planszy. Dla tych, oraz dla programików typu AutoAim został napisany program PunkBuster, który wykrywa ingerencję programów-cheatów w pliki gry. Jest on powszechnie stosowany w większości multiplayerowych gier FPS.
Inaczej sprawa się miała na rynku wieloosobowych rpgów. Zaczynając od prostych rozgrywek multiplayer w grach takich jak Neverwinter Nights, Diablo czy Guild Wars, kończąc na MMORPGach - Ultimie Online, MU, Everquest czy tez World of WarCraft, siła bohatera polega na jego ekwipunku oraz doświadczeniu. Cheaty w tych grach polegały głównie na tym, żeby w czasie, kiedy cheater nie ma siły siedzieć przy komputerze, program sam prowadził postać i zabijał przeciwników - najłatwiejsze źródło doświadczenia. Przedmioty zaś - zródło potęgi i bogactwa graczy RPG - jeśli już znalezione, zaczynały być tzw. dupowane.
Dupowanie to proces oszukania gry w czasie zapisu postaci, który polega na stworzeniu laga (czyli wyolbrzymieniu ilości pakietów wysyłanych do serwera w celu stworzenia opóźnienia komunikacji) i w czasie tego laga zapisanie przedmiotu na obydwu postaciach biorących udział w tym procesie - w konsekwencji powstają dwie identyczne kopie przedmiotu - jeden z nich duperzy sprzedają, albo dupują dalej. Skutki tego można łatwo zauważyć na d2jsp, największym na świecie forum handlu w diablo2 - osoby sprzedające po 8, 16, czy tez 32 naprawde rzadkich runów nie są tam rzadkościa. World of WarCraft jest jak na razie bodaj jedyną grą, ktorej twórcy zatrudniają armię GM (Game Master, Mistrzowie Gry), których praca polega na wykrywaniu cheatów oraz ostrzeganiu i banowaniu użytkowników, którzy tych cheatów używają. Być może to jest lekarstwo na cheatowanie - gry płatne i chronione przez armie dozorców.
Kim jest cheater? To gość, dla którego granie w jakiegoś rpga polega na bezwarunkowym i jak najszybszym zdobyciu doskonałej postaci, która będzie pokonywałą wszystkich pozostałych. To gość, który chce zdobyć wirtualne bogactwo przy pomocy oszustwa, wykorzystujący błedy w kodzie gry tylko po to, żeby zdobyć najlepsze przedmioty dostępne w grze. To gość, który jak już dojdzie do tego wszystkiego, to patrzy z wyższością na tych, którzy tego jeszcze nie zrobili, albo zrobić nie zamierzają. Cheatera nie obchodzi rozgrywka – on musi być najlepszy, bez względu na to, jak to zrobi.
Za cheatowanie groza powszechnie różne kary. W licencji do każdej gry sieciowej jest napisane, że używanie nieautoryzowanych programów wspomagających może skutkować zablokowaniem dostępu do serwera. Ban na cdkey, czy tez konto jest powszechny i zawsze cheater będzie wnosił okrzyki, ze to niesprawiedliwe. A sprawiedliwe zawsze.
Ja sam nie używam żadnych cheatów. Każdy przedmiot, jakie mają moje postacie ma swoją historię i dokładnie mogę opisać, skąd wziąłem nawet najmniejszy talizman. Każdy poziom zdobyłem osobiście. I mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że te postacie są moje. Możecie mnie nazywać naiwniakiem, bo w końcu każdy cheatuje. Ale nawet jeśli pozostanę ostatnią osobą, która nie używa maphacków i botów, to będę się tym szczycił. W końcu gra się nie po to, żeby zobaczyć wyższe cechy, większe cyferki i napisy końcowe, tylko żeby do tego celu dojść samemu. A jak komuś się nie chce to nie gra.
Mam nadzieję, że ten artykuł otworzył wam trochę oczy na pojęcie cheatów w grach komputerowych i chociaż jedna dusza przestanie oszukiwać. Pozdrawiam :)
Napisał: - raptor -
Do artykulu dopisano 12 komentarz(y). Dodaj własną opinię!
| |
Musisz być zalogowanym aby napisać/obejrzeć komentarze. |
